একাপ চাহ আৰু চিংৰা!

By আনমনা সন্দিকৈ

আলী কাইৰ দোকানৰ চিংৰা আৰু চাহ,

খাবলৈ গৈ চিনাকি হৈছিল দুয়ো, হেপাঁহ আৰু উশাহ৷

নাজানিছিল কি আছিল এই চিংৰা'ৰ আৰঁত,

জুটি ল'বলৈহে গৈছিল মাথোঁ একাপ চাহৰ লগত৷

আলী কাইয়েও গোপনে বহু কথা ৰাখিছিল শুনি জানি,

তেওঁ দেখিছিল সিহঁত হালৰ চকুৰে প্ৰকাশিত বাণী৷

উশাহ আছিল ৰাজঘৰৰ একমাত্ৰ জীয়ৰী,

আছিল তাইৰ সকলো, তাই যে ৰাজকুমাৰী,

মাথোঁ নাছিল তাইৰ, কোনো জীৱন লগৰী৷

উশাহে নেজানিছিল হেপাঁহ'ৰ হেপাঁহবোৰ,

তাৰ যে চাবলৈ মন আছিল দূৰ দিগন্তৰ দেশবোৰ,

পিছে নাছিল তাৰ কপালত, ৰজাঘৰীয়া সুখ বোৰ৷

এদিন কথাই কথাই শুধিলে আলী কাইটিয়ে দুইটিক,

'কিয় মিছা মিছি সপোনৰ পাল তৰিছা জীৱনৰ এই নদীত?

নোপোৱা একোকে ঘূৰাই সংগ্ৰাম নকৰি,

কেৱল পাবা তিৰষ্কাৰ, নাই যে কোনো আদৰনী,

সৰু-বৰ ভেদাভেদৰ পৰা কেতিয়াও আজৰি নহয় আমাৰ এই সমাজৰ সংস্কৃতি,

শিক্ষিত হৈয়ো যে শিক্ষিত নহয়, তেওঁলোকৰ জীৱনৰ ৰীতি৷'

'মোক লাগে কেৱল স্বাধীনতাৰ এনাজৰী', কলে উশাহে সকলো কথা শুনি;

তাই যে সহিব নোৱাৰিছিল এই ভেদাভেদৰ ৰাজনীতি৷

'ৰ'বা মোলৈ, সকলোকে হ'ৰুৱাই আহিম তোমাক নিবলে দূৰলৈ',

ক'লে হেপাঁহে হেপাঁহৰ ৰঙীন দলিছা মেলি,

কাৰণ সি নাজানিছিল মানুহক দিবলৈ মিছা প্ৰতিশ্ৰুতি৷

আলী কাইৰ দোকানৰ চিংৰা আৰু চাহ,

হৈ পৰিছিল মনৰ মিলনৰ আশা আৰু উৎসাহ৷

::x::x::x::

Poet Anmona Handique

hails from Guwahati and

currently lives in

Nagoya, Japan